CHESAPEAKE BAY RETRIEVER
"Hij rilt niet zoals een Setter(...) Als hij zich krachtig heeft uitgeschud, heeft hij zijn ruige, olieachtige haar helemaal ontdaan van het ijs en water, dat in zijn vacht terecht is gekomen. Hij moet niet in een kennel zitten, ook al wordt hij met veel liefde omringd. Hij hoort buiten thuis, op bevroren oevers of in de regen of de zon, en zal even waakzaam op de loer liggen als de jager zelf. Als één van de neergeschoten stukken wild alleen maar gewond is, zal hij ernaar toe zwemmen en de dode vogels voorbij zwemmen, zonder de gewonde uit het oog te verliezen. Als de geraakte vogel duikt, zal de hond tot aan die plek zwemmen en onophoudelijk rondjes blijven zwemmen. Daarbij richt hij zich af en toe met kracht uit het water op, om beter te kunnen zien, vooral als er hoge golven zijn."
Als we dit lezen zien we voor onze ogen een levendig tafereel dat ons doet denken aan tijden die ver achter ons liggen. In ons overbevolkt en toe gebouwd landje lijkt het wel een sprookje. Ook de hond die hierin beschreven wordt, lijkt tot een andere wereld te behoren. Toen dit stukje door journalist Foulks geschreven werd noteerde hij zijn indrukken van meer dan honderd jaar geleden op de Amerikaanse Oostkust. De hond in kwestie was een plaatselijke retriever die eertijds genoemd werd naar de kleur van zijn vacht: ‘Red Chester' of ‘Brown Winchester'. Later werd hij herdoopt volgens de plaats van herkomst: Chesapeake Bay Retriever.
In 1807 voer een Engels schip van Newfoundland terug naar Engeland. Aan boord waren twee pups afkomstig van dit Canadees eiland: Sailor een reutje en Canton een teefje. Ter hoogte van de Amerikaanse kust nabij de Chesapeake baai kwam de boot in moeilijkheden en de bemanning met hondjes werden gered door de plaatselijke bevolking.
Eenmaal opgegroeid verbaasde men zich over de capaciteiten van de beide honden. Zij gingen te water, ook in de ijskoude baai, alsof het niets was en apporteerden alles wat ze zagen. Voor de jagers was er meteen een behulpzame compagnon in een streek met veel waterwild maar waar het door de ruwe, onherbergzame kustlijn niet altijd gemakkelijk was om aangeschoten wild binnen te brengen.
Van dan af is deze retrievervariëteit aan een steile opgang begonnen in de Amerikaanse jachtmiddens. Op een veldwedstrijd in 1935, toen de thermometer - 4°C aangaf, zwom de winnaar langer dan een half uur achter een vluchtende eend aan. Toen hij het wild binnengebracht had, schudde hij zich en rolde over de grond en hij was zo goed als weer droog.
Merkwaardig is dat ook deze retriever, net zoals de Labrador en de Golden, een gemeenschappelijke oorsprong lijken te hebben in Newfoundland waar hun voorvaderen gebruikt werden bij de kabeljauwvangst.
Uit de voorgeschiedenis blijkt het typische aan de Chess: het is een robuuste hond die onvervaard te water gaat en van geen ophouden weet. Hij heeft inderdaad iets weg van de Labrador maar is hoger en kloekgebouwd. De dichte vacht kan diverse tinten bruin (buiten zwart en lever) aannemen en beschermt hem, samen met een efficiënte ondervacht, tegen kou en ontbering.
Volgens de overleving is deze hond buitengewoon moedig en heeft een navenant "hard" karakter. Door latere fok is dit harde wel degelijk zachter of beschaafder geworden. Trouwens de omstandigheden waarin hij moet werken en leven zijn ook heel wat minder hard geworden. Liefhebbers schrijven over hem: "Door zijn moed, werklust, doorzettingsvermogen en voortreffelijke neus is hij in watergebieden de ideale kameraad voor een jager".
Door de jaren heen is de Chess, ook op de Amerikaanse jachtvelden, verdrongen door de Labrador die meer in de hand lag. Toch is dit ras niet vergeten en stellen we bij echte liefhebbers van jachthonden een voorzichtige revival vast. Ook in België zijn er een aantal exemplaren aanwezig. Dit is in ieder geval geen hond van ieder van ons. Maar de echte retrievercapaciteiten zijn wellicht in zijn genen nog vrij onaangetast. Dus iets voor de echte liefhebber van de jacht met retrievers. Het zou wel interessant zijn deze hond ook af en toe eens te ontmoeten in onze club. Voor alle retrieverfans misschien een kans om kennis te maken met een rechtstreekse afstamming van de gemeenschappelijk stam van heel wat retrievers.
Freddy Quackelbeen
"Hij rilt niet zoals een Setter(...) Als hij zich krachtig heeft uitgeschud, heeft hij zijn ruige, olieachtige haar helemaal ontdaan van het ijs en water, dat in zijn vacht terecht is gekomen. Hij moet niet in een kennel zitten, ook al wordt hij met veel liefde omringd. Hij hoort buiten thuis, op bevroren oevers of in de regen of de zon, en zal even waakzaam op de loer liggen als de jager zelf. Als één van de neergeschoten stukken wild alleen maar gewond is, zal hij ernaar toe zwemmen en de dode vogels voorbij zwemmen, zonder de gewonde uit het oog te verliezen. Als de geraakte vogel duikt, zal de hond tot aan die plek zwemmen en onophoudelijk rondjes blijven zwemmen. Daarbij richt hij zich af en toe met kracht uit het water op, om beter te kunnen zien, vooral als er hoge golven zijn."
Als we dit lezen zien we voor onze ogen een levendig tafereel dat ons doet denken aan tijden die ver achter ons liggen. In ons overbevolkt en toe gebouwd landje lijkt het wel een sprookje. Ook de hond die hierin beschreven wordt, lijkt tot een andere wereld te behoren. Toen dit stukje door journalist Foulks geschreven werd noteerde hij zijn indrukken van meer dan honderd jaar geleden op de Amerikaanse Oostkust. De hond in kwestie was een plaatselijke retriever die eertijds genoemd werd naar de kleur van zijn vacht: ‘Red Chester' of ‘Brown Winchester'. Later werd hij herdoopt volgens de plaats van herkomst: Chesapeake Bay Retriever.
In 1807 voer een Engels schip van Newfoundland terug naar Engeland. Aan boord waren twee pups afkomstig van dit Canadees eiland: Sailor een reutje en Canton een teefje. Ter hoogte van de Amerikaanse kust nabij de Chesapeake baai kwam de boot in moeilijkheden en de bemanning met hondjes werden gered door de plaatselijke bevolking.
Eenmaal opgegroeid verbaasde men zich over de capaciteiten van de beide honden. Zij gingen te water, ook in de ijskoude baai, alsof het niets was en apporteerden alles wat ze zagen. Voor de jagers was er meteen een behulpzame compagnon in een streek met veel waterwild maar waar het door de ruwe, onherbergzame kustlijn niet altijd gemakkelijk was om aangeschoten wild binnen te brengen.
Van dan af is deze retrievervariëteit aan een steile opgang begonnen in de Amerikaanse jachtmiddens. Op een veldwedstrijd in 1935, toen de thermometer - 4°C aangaf, zwom de winnaar langer dan een half uur achter een vluchtende eend aan. Toen hij het wild binnengebracht had, schudde hij zich en rolde over de grond en hij was zo goed als weer droog.
Merkwaardig is dat ook deze retriever, net zoals de Labrador en de Golden, een gemeenschappelijke oorsprong lijken te hebben in Newfoundland waar hun voorvaderen gebruikt werden bij de kabeljauwvangst.
Uit de voorgeschiedenis blijkt het typische aan de Chess: het is een robuuste hond die onvervaard te water gaat en van geen ophouden weet. Hij heeft inderdaad iets weg van de Labrador maar is hoger en kloekgebouwd. De dichte vacht kan diverse tinten bruin (buiten zwart en lever) aannemen en beschermt hem, samen met een efficiënte ondervacht, tegen kou en ontbering.
Volgens de overleving is deze hond buitengewoon moedig en heeft een navenant "hard" karakter. Door latere fok is dit harde wel degelijk zachter of beschaafder geworden. Trouwens de omstandigheden waarin hij moet werken en leven zijn ook heel wat minder hard geworden. Liefhebbers schrijven over hem: "Door zijn moed, werklust, doorzettingsvermogen en voortreffelijke neus is hij in watergebieden de ideale kameraad voor een jager".
Door de jaren heen is de Chess, ook op de Amerikaanse jachtvelden, verdrongen door de Labrador die meer in de hand lag. Toch is dit ras niet vergeten en stellen we bij echte liefhebbers van jachthonden een voorzichtige revival vast. Ook in België zijn er een aantal exemplaren aanwezig. Dit is in ieder geval geen hond van ieder van ons. Maar de echte retrievercapaciteiten zijn wellicht in zijn genen nog vrij onaangetast. Dus iets voor de echte liefhebber van de jacht met retrievers. Het zou wel interessant zijn deze hond ook af en toe eens te ontmoeten in onze club. Voor alle retrieverfans misschien een kans om kennis te maken met een rechtstreekse afstamming van de gemeenschappelijk stam van heel wat retrievers.
Freddy Quackelbeen