25 februari 2018. Een weekje verder. Berekoud met een snedige Siberische wind. Een iets kleiner groepje dan vorige week is helemaal klaar om revanche te nemen op de toen wat moeizame uitvoering van de oefeningen. Is het gelukt? Ja, het is gelukt.
Dorin heeft immers dezelfde oefeningen van vorige week wat geleidelijker opgebouwd zodat zowel voorjagers als honden ze met meer vertrouwen tot een goed einde hebben kunnen brengen. Beginnen vanop kortere afstand, herhalen en op het gepaste moment ondersteunen van de hond hebben duidelijk een positieve impact gehad. Niemand is echt in de fout gegaan, de lijnen werden een stuk beter aangehouden en alle dummy's binnengehaald. Zelfs de grachtjes oversteken verliep een stuk gezwinder. Oefening baart dus opnieuw kunst.



​



In plaats van grommen en vloeken hoorden we nu vooral grappen en grollen. De sfeer was duidelijk meer ontspannen, zeker na de eerste succesvolle pogingen. Enkele honden hadden nog een kleine bevestiging nodig maar uiteindelijk liepen allen zonder aarzelen recht naar de memory's, zo'n 175 meter ver. En zoals de voorjagers kunnen getuigen na deze afstand minstens 3 keer te hebben afgelegd, da's een pokkeneind lopen.

Een morele opkikker was deze keer dus niet nodig. Daar heeft de geslaagde training voor gezorgd. Dorin heeft woord gehouden en ervoor gezorgd dat iedereen succesvol kon zijn. Dank u Dorin voor de begeleiding.
De uitdaging zat hem die dag vooral hoe met verkleumde vingers de door Myriam meegebrachte aperitiefhapjes vast te nemen. Mits wat oefening en een glaasje Picon ter ondersteuning lukte dit uiteindelijk best aardig. En indien nodig waren er nog altijd de honden om de akker hapjesvrij te houden.
Volgende week zitten we terug bij Gerdy. Benieuwd welke uitdagingen hij voor ons in petto heeft. Hopelijk is het dan iets aangenamer qua temperatuur.
                                                                                                             

18 februari 2018. Een zonnige doch koude zondagochtend. De derde week van de jachtcursus. Na twee keer met Gerdy te hebben getraind was het wisselen van trainer voor de Open groepen. Deze keer hadden Myriam, Hilde, Els, Sandra en Annie (Ray was afwezig waardoor de gender balans enigszins uit evenwicht was) het genoegen om onder de auspiciën van Dorin enkele Open 'oefeningskes' te doen. Dat wil zeggen lange afstanden, wij schatten 125 tot 175 meter, met de hindernis van een grachtje.
Op het bevroren akkerland ging de groep al wankelend en waggelend - waren ze stiekem al aan het aperitief begonnen of was het terrein echt moeilijk begaanbaar? - de verre einders opzoeken om de verschillende 'memories' te gaan leggen. Daarbij dienden zowel de honden als de voorjagers de hindernis van de gracht te overwinnen. Geen sinecure, met name voor de voorjagers. Hoewel er geen elegantieprijzen werden uitgereikt, bereikte iedereen zonder ongelukken de overkant. De honden moesten ondertussen blijven zitten (nog even wat steadiness trainen, da's altijd nuttig) en werden dan, één voor één, op naam opgeroepen. Voor hen was deze oversteek duidelijk minder uitdagend. Eenmaal terug op het vertrekpunt was het tijd om de honden te laten werken. De opwarmer, met een eerste dummy in de gracht, ging voor de meesten vrij vlot.
Vervolgens was het tijd om de verre 'memories' te halen. Als onderdeel van deze oefening moest ondergetekende ook een marking gooien. Elke hond moest dus om beurt drie dummies halen: 2 'memories' en 1 marking.
De marking ging redelijk vlot voor de meesten. Behalve bij Lucy die tot verbazing van allen, niet in het minst van Hilde en mezelf, helemaal de verkeerde richting uitging. Zij die anders zo goed markeert had blijkbaar iets interessants gezien in een weide voorbij prikkeldraad. Bij haar drie pogingen ging het telkens diezelfde foutieve richting uit. Wat heeft ze gezien dat wij gemist hebben? Een haas, een fazant, een zonnig en warm terras met aperitief? Geen idee van welke hersenschimmen ze last had. Ook Diesel voelde zich enigszins aangetrokken door die richting en diende flink bijgestuurd. Dan maar van dichter proberen zodat Lucy toch succesvol kon afsluiten.
De verre 'memories' daarentegen waren een ander paar mouwen. Dit was voor velen, bij de ene wat meer dan bij de andere, puffen en blazen, vloeken en grommen, fluiten en 'back' roepen om de honden zo ver te krijgen om de dummies op te halen. Lange afstanden zijn we duidelijk nog niet gewoon en daar is nog werk aan de winkel. Gelukkig zijn er nog 12 zondagen waarop we dit kunnen trainen.
Alleen Sandra, ons nieuwste WTP lid uit Duitsland, met Damon slaagden con brio. Met Duitse precisie en zonder aarzelen liep Damon in één rechte lijn tot aan de valplek, pikte de dummy op en liep in dezelfde rechte lijn terug om hem af te geven onder een welverdiend applaus van de andere cursisten. Zo kan het dus ook.

Na nog een laatste 'memory' om af te sluiten ging het richting aperitief om het moreel dringend wat op te krikken. Sandra had gezorgd voor een mooie plateau met hapjes en ander lekkers uit Duitsland. Naarmate de inhoud van de fles EifelHexe, een berucht streekdrankje dat ze had meegebracht, minderde, steeg het moreel van de groep en wordt met verhoogd vertrouwen uitgekeken naar volgende zondag waar Dorin het plan heeft om dezelfde oefeningen, wel iets anders opgebouwd, opnieuw te doen.
We zullen het die zondag wel zonder de EifelHexe moeten doen. Myriam, volgende zondag misschien voor alle zekerheid toch een voldoende sterke opkikker meebrengen?

                                                                                                                                   

03 MAART 2018
​Naar jaarlijkse traditie had WTP op de 1e zaterdag van maart zijn socialisatietest. 33 deelnemers waren ingeschreven en ondanks het feit dat het gevaarlijk was op de weg is er toch maar 1 deelnemer die geannuleerd heeft.
Onze trouwe keurmeesters Gerard en Roger waren opnieuw van de partij en met af en toe een kwinkslag stelden ze de baasjes op hun gemak. Op het eind van de dag waren alle deelnemende honden sociaal bevonden!






​





​Zoals altijd op dergelijke evenementen konden we ook weer rekenen op een mooi aantal vrijwilligers om de boel draaiende te houden. Vanwege het bestuur dank aan iedereen die zijn steentje bijdroeg.
In de voormiddag hebben Marleen Dobbels en ikzelf voor wat fotomateriaal gezorgd (wat niet eenvoudig was met die sneeuw en af en toe de zon …) en in de namiddag heeft Emmily Delbare haar talenten laten zien. Resultaat: een mooi album sfeerfoto’s die je via onderstaande knop kan bekijken.