Een zondagse jachttraining in open

De voorjagers en hun honden staan op scherp

ziet dat er niet heerlijk uit?

18 februari 2018. Een zonnige doch koude zondagochtend. De derde week van de jachtcursus. Na twee keer met Gerdy te hebben getraind was het wisselen van trainer voor de Open groepen. Deze keer hadden Myriam, Hilde, Els, Sandra en Annie (Ray was afwezig waardoor de gender balans enigszins uit evenwicht was) het genoegen om onder de auspiciën van Dorin enkele Open 'oefeningskes' te doen. Dat wil zeggen lange afstanden, wij schatten 125 tot 175 meter, met de hindernis van een grachtje.
Op het bevroren akkerland ging de groep al wankelend en waggelend - waren ze stiekem al aan het aperitief begonnen of was het terrein echt moeilijk begaanbaar? - de verre einders opzoeken om de verschillende 'memories' te gaan leggen. Daarbij dienden zowel de honden als de voorjagers de hindernis van de gracht te overwinnen. Geen sinecure, met name voor de voorjagers. Hoewel er geen elegantieprijzen werden uitgereikt, bereikte iedereen zonder ongelukken de overkant. De honden moesten ondertussen blijven zitten (nog even wat steadiness trainen, da's altijd nuttig) en werden dan, één voor één, op naam opgeroepen. Voor hen was deze oversteek duidelijk minder uitdagend. Eenmaal terug op het vertrekpunt was het tijd om de honden te laten werken. De opwarmer, met een eerste dummy in de gracht, ging voor de meesten vrij vlot.
Vervolgens was het tijd om de verre 'memories' te halen. Als onderdeel van deze oefening moest ondergetekende ook een marking gooien. Elke hond moest dus om beurt drie dummies halen: 2 'memories' en 1 marking.
De marking ging redelijk vlot voor de meesten. Behalve bij Lucy die tot verbazing van allen, niet in het minst van Hilde en mezelf, helemaal de verkeerde richting uitging. Zij die anders zo goed markeert had blijkbaar iets interessants gezien in een weide voorbij prikkeldraad. Bij haar drie pogingen ging het telkens diezelfde foutieve richting uit. Wat heeft ze gezien dat wij gemist hebben? Een haas, een fazant, een zonnig en warm terras met aperitief? Geen idee van welke hersenschimmen ze last had. Ook Diesel voelde zich enigszins aangetrokken door die richting en diende flink bijgestuurd. Dan maar van dichter proberen zodat Lucy toch succesvol kon afsluiten.
De verre 'memories' daarentegen waren een ander paar mouwen. Dit was voor velen, bij de ene wat meer dan bij de andere, puffen en blazen, vloeken en grommen, fluiten en 'back' roepen om de honden zo ver te krijgen om de dummies op te halen. Lange afstanden zijn we duidelijk nog niet gewoon en daar is nog werk aan de winkel. Gelukkig zijn er nog 12 zondagen waarop we dit kunnen trainen.
Alleen Sandra, ons nieuwste WTP lid uit Duitsland, met Damon slaagden con brio. Met Duitse precisie en zonder aarzelen liep Damon in één rechte lijn tot aan de valplek, pikte de dummy op en liep in dezelfde rechte lijn terug om hem af te geven onder een welverdiend applaus van de andere cursisten. Zo kan het dus ook.

Na nog een laatste 'memory' om af te sluiten ging het richting aperitief om het moreel dringend wat op te krikken. Sandra had gezorgd voor een mooie plateau met hapjes en ander lekkers uit Duitsland. Naarmate de inhoud van de fles EifelHexe, een berucht streekdrankje dat ze had meegebracht, minderde, steeg het moreel van de groep en wordt met verhoogd vertrouwen uitgekeken naar volgende zondag waar Dorin het plan heeft om dezelfde oefeningen, wel iets anders opgebouwd, opnieuw te doen.
We zullen het die zondag wel zonder de EifelHexe moeten doen. Myriam, volgende zondag misschien voor alle zekerheid toch een voldoende sterke opkikker meebrengen?

                                                                                                                                   

---

Vlnr. Milord, Kinta, Diesel, Damon, Killian en Lucy wachten tot ze opgeroepen worden

​